In januari 2002 hebben Dominique en Eric Visser de keuze gemaakt om hun geloof niet alleen maar in een kerk en met hun mond te belijden, maar om het praktisch te maken en in daden om te zetten. Ze zijn begonnen met het opzetten van een paar correspondentiegroepjes waarin Nederlandse tieners gingen schrijven met leeftijdgenootjes in een favela ergens in São Paulo. Toen nog zonder vertaalmachines, maar met de inzet van de zogenaamde AMA’s (Alleenstaande Minderjarige Asielzoekers) uit Angola. Die moesten toch Nederlands leren en zo sneed het mes aan twee kanten. Kleinschalig en persoonlijk, dat was het sleutelwoord en wat verwacht werd gebeurde ook. Al snel werden de eerste solidariteitsacties georganiseerd. Tieners uit Nederlandse kerken haalden geld op om hun vriendjes en vriendinnetjes in zo’n sloppenwijk eens een dagje uit te gunnen. Ook zij hadden begrepen dat naastenliefde iets is waar je niet alleen maar over moet praten, maar wat je vooral zelf moet gaan doen. Ondertussen zijn we wel enorm gegroeid en hebben we ons gespecialiseerd in het verzorgen van onderwijsprojecten voor deze kinderen, maar eigenlijk zijn we nog steeds niets veranderd. We willen kleinschalig en direct op de mensen betrokken zijn en nog steeds willen we de wil van God, zoals we die uit de Bijbel kennen, in praktijk brengen.